Διά - δηλώνω

pixabay.com

Μαρία Νότη

Μια σκόρπια διαδήλωση

Δυόμιση περίπου χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη μέρα που εμφανίστηκε στον πλανήτη γη η πανδημία covid 19. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα περάσαμε τα ανείπωτα. Τι φόβος από την μία, τι διχασμός από την άλλη και να σου οι αμφιβολίες, υπάρχει κορονοιός; δεν υπάρχει; Είναι όλα μια συνομωσία; Τις πταίει τελικά;

Στην αρχή ήρθαν οι μάσκες, οι περιορισμοί, ακολούθως τα εμβόλια και ξανά αμφιβολίες. Μήπως μας κοροιδεύουν; Τι κρύβεται πίσω απ΄ολα αυτά; Και ο καιρός περνούσε και νέα μέτρα ξεφύτρωναν κάθε τόσο. Ο κόσμος αντιδρούσε αλλά τελικά ακολουθούσε.

Στην αρχή πρώτοι εμβολιάστηκαν οι ηλικιωμένοι, μετά πήραν σειρά οι μεσήλικες και οι νεότεροι και τέλος τα παιδιά. Ο κόσμος πάλι αντιδρούσε αλλά στο τέλος οι περισσότεροι ακολουθούσαν τις εντολές. Φόρα μάσκα, φόρα γάντια, μείνε μακριά από όλους, πλύνε τα χέρια σου, μείνε σπίτι, πλήρωσε πρόστιμο γιατί παράκουσες τις εντολές, που ήταν μόνο για το καλό σου.

Και τι δεν ζήσαμε λοιπόν όλο αυτό τον καιρό. Αλλά κάθε φορά που κάτι μας ενοχλούσε μαζευόμασταν στις πλατείες και φωνάζαμε. Οι πορείες έδιναν και έπαιρναν. Άλλες ήταν δυναμικές π.χ. καταστροφή ξένης ιδιοκτησίας, από αντιεμβολιαστές. Άλλες περιείχαν ρίψη νερού μέχρι τύφλωσης των διαδηλωτών κατά της διαφθοράς και άλλες ήταν πιό υποτονικές π.χ. χρήση ντουντούκας, πλακάτ, και συνθήματα.

Τώρα τελευταία έγινε μια εντελώς άσκοπη διαδήλωση. Έτυχε να είμαι αυτόπτης μάρτυς και πραγματικά απαιτείται σχολιασμός. Της διαδήλωσης προηγήθηκε ανακοίνωση από το σχετικό υπουργείο άρσης κάποιων περιοριστικών μέτρων που ίσχυαν για την Κύπρο. Παρόλα αυτά η διαδήλωση έλαβε χώρα. Σάββατο μεσημέρι ήταν, στην γνωστή πλατεία των διαδηλώσεων.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήρθαν οι νταλίκες, στάθμευσαν στην μια λωρίδα του δρόμου και άρχισαν να κορνάρουν δυνατά. Ήταν πραγματικά εκκωφαντικός ο ήχος θέλησα να πάω πιο κοντά να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Σκέφτηκα πως κάτι μου θυμίζει όλο αυτό το σκηνικό.

«Κονβόι ελευθερίας» έγραφαν τα πανό. Με μιας κατάλαβα. Είχα παρακολουθήσει άλλωστε τις προηγούμενες μέρες τις αυτοκινητοπομπές των διαδηλωτών που είχαν αποκλείσει σημαντικές μεθοριακές αρτηρίες για το εμπόριο, μεταξύ ΗΠΑ και Καναδά, ως διαμαρτυρία κατά των υγειονομικών μέτρων.

Σκέφτηκα πως η Κύπρος θα δώσει με την σειρά της ένα μήνυμα γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου, ενάντια στην καταπίεση που έχουμε υποστεί όλο αυτό τον καιρό. Αισθάνθηκα περήφανη και άρχισα να φωνάζω κι εγώ μαζί με τους άλλους διαδηλωτές... φτάνει πια κάτω οι μάσκες, όχι άλλα μέτρα, όχι άλλα εμβόλια, ελευθερία ή θάνατος. Όχι αυτό το σύνθημα δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση. Και άρχισαν να έρχονται κι άλλα αυτοκίνητα με πανό που έγραφαν τα ανάλογα συνθήματα. Κι όσο τους έβλεπα να περνούν με το πλήθος να τους χειροκροτά τόσο ένοιωθα να φουσκώνω από περηφάνεια.

Μέχρι που κατάλαβα ότι απλά περνούσαν. Δεν σταμάτησαν.... Δεν συγκεντρώθηκαν. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί. Λες να φταίει η έλλειψη πάρκινγκ;

Α να ήρθαν τα κανάλια κάποιος δίνει συνέντευξη για να ακούσω τι δηλώσεις κάνει;

«.... τώρα που αποδείξαμε σε όλους ότι μας ψεκάζουν, ήρθε η ώρα να αποδείξουμε και ότι τα εμβόλια μας οδηγούν στη μετάλλαξη»

Σε αυτό το σημείο αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω. Όχι άλλο κάρβουνο!!!!!!!!!!!