Θάβοντας τον αδερφό μου στο πεζοδρόμιο

Γράφει η Μαρία Καραμάνου

Θάβοντας τον αδερφό μου στο πεζοδρόμιο, μια παράσταση εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζακ Θορν, έκανε πρεμιέρα, γραμμένο το 2008 στο πλαίσιο του φεστιβάλ National Theatre Connections, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραούλη και μετάφραση-δραματουργία Ελένης Μολέσκη, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Εταιρείας Θεάτρου ΘΟΚ.

Η παράσταση αφορά την ιστορία ενός αγοριού στην πρώιμη εφηβεία του. Ο Τομ, που πενθεί το χαμό του Λουκ, του μεγάλου του αδερφού, με έναν τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι συνηθίζεται. Αποφασίζει να κατασκηνώσει σε μια κακόφημη γειτονιά και επιμένει να τον θάψει στο σημείο όπου έχασε τη ζωή του. Η πόλη παίρνει μεγάλες διαστάσεις στο μυαλό του Τομ, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος μένει ακίνητος και κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας ανακαλύπτοντας πολλά για τον εαυτό του, για τους άλλους καθώς και για την ζωή.

Συνδυάζοντας τον χώρο ο οποίος αποκτά ιδιαίτερη σημασία, ξετυλίγεται επί σκηνής ένα μελαγχολικό νήμα μέσα από το οποίο ο Τομ λέει το δικό του αντίο με τον δικό του τρόπο και μαζί με τον Λουκ θάβει και την παιδική του ηλικία, τους δράκους της φαντασίας του, συνειδητοποιώντας στο τέλος, πως και εκείνος ένιωθε διαφορετικός και απομονωμένος, αλλά με άλλον τρόπο.

Ο σκοπός του συγγραφέα σε αυτό το μυθιστόρημα ήταν σαφής. Η παράσταση στηρίζεται και θίγει με σουρεαλιστικό τρόπο συγκεκριμένα θέματα, όπως η ενηλικίωση, οι αδελφικές σχέσεις, η διαφορετικότητα, ο εφηβικός έρωτας, η ομοφυλοφιλία αλλά κυρίως δίνει έμφαση στο πένθος αλλά και στην διαχείρηση της απώλειας. Το θέατρο καλεί τον θεατή με έναν αντίστοιχο τρόπο, όπως το μυθιστόρημα, σε μία συνάντηση όπου αυτό που μετράει πραγματικά είναι τα κοινά τους σημεία και όχι τα ίδια τα γεγονότα που παρουσιάζονται.

Χρησιμοποιούνται πολλά θεατρικά εργαλεία, τόσο σε πρακτικό όσο και σε δραματουργικό επίπεδο συνθέτοντας μία παράσταση που συγκινεί.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Στη σκηνή εστιάζουμε στον χώρο τόσο γύρω μας όσο και μέσα μας. Ο χώρος γεμίζει σιγά σιγά, δημιουργώντας το σιωπηλό τοπίο που σχηματίζεται μετά τον θάνατο κάποιου, ύστερα από μια εσωτερική μάχη που έχει χαθεί. Το σιωπηλό ερώτημα που στέκεται μετέωρο πίσω από τις ζωές των ανθρώπων είναι το πως θα καταφέρει ο Τομ να αποχαιρετήσει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που έχει κάποιος στην παιδική του ηλικία και να αντικρίσει τον θάνατο ο οποίος αφήνει παντοτινά σημάδια μέσα στον κάθε άνθρωπο. Αναζητά το πώς περνάει ένα παιδί από την παιδική ηλικία στην τρομακτική εφηβεία, πώς σμιλεύεται μέσα σε έναν άνθρωπο η τεράστια δύναμη που χρειάζεται για να ξεπεράσει τον θρήνο του.

O Αλέξανδρος Παυλίδης ο ηθοποιός που υποδύεται τον Λουκ, μας έδωσε την δική του οπτική για την παράσταση λέγοντας:

‘’Οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί και προσφέρουν μια μεγάλη πρόκληση στους νέους. Ο χαρακτήρας του Λουκ έχει τις ρίζες του σε ένα νατουραλιστικό στυλ ερμηνείας. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για ανάπτυξη χαρακτήρα. Είναι ένας ρόλος προκλητικός, αλλά ικανοποιητικός και συναρπαστικός στην ερμηνεία του. Πιστεύω ότι μέσα στην παράσταση υπάρχουν αρκετοί έντονοι μονόλογοι από όλους τους χαρακτήρες που δείχνουν την επικίνδυνη ισορροπία μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας.’’