Όλοι ίσοι;

Ανδρέας Αθανασίου

pixabay.com

Οι παραδόσεις κάποιων θεσμών στην Κύπρο είναι τόσο άκυρες, όσο άκυρο είναι και το μεταχρονολογημένο παστίτσι από το γάμο της κόρης ενός πρώην συνάδελφου, που βρίσκεται στο σπίτι κάθε, καθώς πρέπει, κυπριακού νοικοκυριού. Μπορεί κάποιες φορές να του κάνει παρέα και ένα λεμόνι κομμένο από την προπερασμένη βδομάδα.

Κάθε χρόνο λοιπόν όπως προστάζει η παράδοση, όσοι αποστρατευτήκαμε από τον έρμο τούτο τόπο και δεν βρισκόμαστε εις την «ξενιτιά για σπουδές» αναγκαζόμαστε να παρουσιαζόμαστε δύο με τρείς φορές στις μονάδες μας ή όπου αλλού μας διαταχθεί.

Το τί γίνεται όλα αυτά τα χρόνια με την ανυποταξία εφέδρων που τυχαίνει να είναι επώνυμοι ή παιδιά πολιτικών είναι γνωστό σε όλους. Άλλοι δηλώνουν φοιτητές από το 1990 για να αποφύγουν την παρουσίαση τους, ενώ άλλοι χάνουν μέχρι και δύο με τρία μεροκάματα για να παρουσιασθούν. Αυτοί οι απλοί και καθόλου επώνυμοι είναι οι μόνοι που προσφέρουν τελικά σ’ αυτό το τόπο.

Ο τόπος τι προσφέρει όμως τελικά σε αυτούς;

Καμμιά φορά αν είσαι τυχερός μπορεί ο άντρας της κόρης του συναδέλφου που είναι υποδιοικητής στο 213, να σε κανονίσει να φύγεις καμιά ώρα πιο γρήγορα...