Δίψα για αίμα...

Σχόλιο από Μαρία Νότη

Βλέπεται καμία αλλαγή;

Ας δούμε λίγο τι εικόνες έρχονται στο μυαλό μας όταν ακούμε κάποιες λέξεις. Η λέξη Ειρήνη φέρνει στο νου την γαλήνη, την ζωή, την ευτυχία, την ελευθερία. Η λέξη πόλεμος φέρνει στον νου την οχλαγωγία (σειρήνες, βόμβες, φωνές, κραυγές) τον θάνατο, την δυστυχία, την ανελευθερία. Σε περιόδους Ειρήνης οι άνθρωποι χαίρονται, αγαπούν, απολαμβάνουν. Στον καιρό του πολέμου οι άνθρωποι γίνονται απάνθρωποι, αδίστακτοι, αιμοδιψής. Και στις δύο περιπτώσεις είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει διαφορά. Δεν έχουμε άλλους ανθρώπους για τον πόλεμο και άλλους ανθρώπους για την Ειρήνη.

Σήμερα ένας νέος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Ολόκληρη η ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ ολημερίς κι ολονυχτίς αναζητά απεγνωσμένα σκηνές από αληθινό έγκλημα. Εκρήξεις, βομβαρδισμούς, αίμα, πόνο, δυστυχία. Κόσμο που εγκαταλείπει τα σπίτια του. Το φόβο του θανάτου αποτυπωμένο στα μάτια τους. Εμείς που ζούμε σε καιρό Ειρήνης!!!!

Όλο αυτό θυμίζει λίγο σκηνή από Κολοσσαίο. Οι θεατές περίμεναν να φτάσει η στιγμή που ο μονομάχος θα αποτελείωνε τον αντίπαλο μονομάχο. Αγωνιούσαν έως ότου κάποιος θα έπεφτε νεκρός στην καλύτερη περίπτωση και οι δύο θα έπεφταν νεκροί, στην χειρότερη περίπτωση θα έμεναν ζωντανοί.

Δεν είμαι σίγουρη αν η τεχνολογία, η ανακάλυψη της γραφής, του ηλεκτρισμού και όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας τα τελευταία χιλιάδες χρόνια κατάφεραν να μας αλλάξουν έστω και λίγο.

Σε τι μας ωφέλησε τελικά η τεχνολογία;