Δεν είσαι μόνη...

Ειρήνη Ιωάννου

Pixabay.com

Ένα ακόμη περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας έρχεται στο φως . Είναι ένα νεαρό κορίτσι που βίωνε από πολύ μικρή ηλικία, μέχρι και τα δεκατρία της χρόνια βία, μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για την ιστορία που την έχει στιγματίσει, παίρνοντας θάρρος από όλες τις άλλες γυναίκες που τον τελευταίο καιρό έκαναν το ίδιο.

Είναι πλέον 20 ετών. Ένα φοβισμένο πλάσμα που όταν μιλά για τα γεγονότα που την στιγμάτισαν μπορείς να διακρίνεις τον τρόμο στα μάτια της.

Στις πρώτες της κουβέντες μας εξιστορεί πως το βρίσιμο και ο ξυλοδαρμός είναι οι μοναδικές εικόνες που έχει να θυμάται από τον πατέρα της. Ποτέ δεν την αγκάλιασε στοργικά, ποτέ δεν αισθάνθηκε ασφαλής δίπλα του. Η καθημερινή του δήλωση ήταν: «μακάρι να μην είχες γεννηθεί είσαι ένα βάρος για την οικογένεια».

«Δεν ήμουν το μόνο θύμα στην οικογένεια »

Στη συνέχεια μας περιγράφει πως ήταν μια «φυσιολογική» μέρα της ζωής της εκείνη την εποχή που ζούσε αυτή την κατάσταση.

«Η μητέρα μου σχολούσε από την δουλειά της και ερχόταν να με πάρει από το σχολείο. Όταν φτάναμε στο σπίτι αμέσως με κλείδωνε στο δωμάτιό μου επειδή γνώριζε τι θα συμβεί στη συνέχεια και δεν ήθελε να είμαι μπροστά στο σκηνικό. Ο πατέρας ήταν ήδη μεθυσμένος. Αμέσως μόλις έφτανε στο σπίτι μετά την δουλειά κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ καθημερινά. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έκανε αυτό. Μπορεί να είχε προβλήματα στην δουλειά του και νόμιζε πως με το ποτό θα τα λύσει».

Η κουβέντα μας με το θύμα μπορεί να περιέχει σκηνές δύσκολες που πονάνε όμως η ίδια μας προέτρεψε να τις κοινοποιήσουμε, σε μια προσπάθειά της να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να βοηθήσει όσο αυτό είναι εφικτό στην μείωση των περιστατικών βίας μέσα στις οικογένειες.

« Άκουγα την μητέρα μου να κλαίει και εκείνον να συνεχίζει να την χτυπάει χωρίς ίχνος επιείκειας. Εγώ μικρό παιδί κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι και έκλεινα τα αυτιά μου για να μην ακούω την μητέρα μου να ουρλιάζει και να τον παρακαλεί να σταματήσει ». Ούτε η ίδια η μητέρα της δεν γνωρίζει για ποιο λόγο την χτυπούσε . Πολλές φορές είχε προσπαθήσει να προστατέψει την μητέρα της, αλλά τις περισσότερες φορές κατέληγε να είναι αυτή το θύμα.

«Όταν ο πατέρας μου έδερνε την μητέρα μου και ήμουν παρών, προσπαθούσα πάντα να τον σταματήσω. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήμουν μπροστά και άρχισε να την χτυπάει επειδή δεν ήταν έτοιμο το φαγητό. Την έριξε κάτω στο πάτωμα και άρχισε να την κλωτσάει. Φυσικά εγώ ήμουν σοκαρισμένη, κλαίγοντας με λυγμούς, προσπαθούσα να την προστατέψω, μπήκα μπροστά στην μητέρα μου και τον παρακαλούσα να σταματήσει. Μάταια όμως αυτός δίχως ίχνος ανθρωπιάς με έσπρωξε και συνέχισε να την χτυπά».

Το θύμα ποτέ δεν είχε το θάρρος να μιλήσει, να εκφράσει αυτά που βίωσε, αυτά που νιώθει, είτε σε κάποια φίλη είτε σε κάποιον ψυχολόγο. Η κατάσταση που βίωνε την έκανε να κλειστεί στον εαυτό της, ήθελε να είναι συνεχώς μόνη. Στο σχολείο ποτέ δεν έβγαινε για διάλειμμα, έμενε στην τάξη για να μην συναναστρέφεται με τους συμμαθητές της δεν ήθελε καμία επαφή μαζί τους. Πίστευε πως οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι πως κανείς δεν νοιάζεται για τον άλλο. Κανείς δεν γνώριζε τι συμβαίνει στο σπίτι αυτής της οικογένειας. Εκτός από τους γονείς της μητέρας της. Ήταν το μόνο στήριγμα που είχαν οι δύο γυναίκες. Οι γονείς της, την παρακαλούσαν να χωρίσει να τον εγκαταλείψει. Κάθε φορά όμως που εκείνη προσπαθούσε να ξεφύγει, εκείνος μετανιωμένος για την άδικη συμπεριφορά του, την παρακαλούσε να τον συγχωρήσει. Και ο κύκλος της βίας συνεχιζόταν έως ότου μετά από αρκετά χρόνια η μητέρα κατάφερε να βρει την δύναμη να τον χωρίσει.

Από τότε η ζωή των δύο γυναικών άλλαξε ριζικά. Τα τραύματα όμως έμειναν βαθιά ριζωμένα μέσα τους.η νεαρή πλέον κοπέλα μοιράζεται συχνά με τον ψυχολόγο της όσα αισθάνεται. Παλεύει να ξεχάσει και να στηριχθεί στα πόδια της.

«Από εκείνη την μέρα που φύγαμε από το σπίτι ποτέ δεν θέλησα να ξαναδώ τον πατέρα μου, ποτέ δεν μου έλειψε. Δεν ξέρω αν θα τον αναζητήσω ποτέ αλλά αυτή την στιγμή προσπαθώ να συμπληρώσω τα κενά που μου άφησε και να σβήσω όλες της κακές αναμνήσεις».

Υπάρχει λύση

Με αφορμή όσα μας εξιστόρησε η νεαρή κοπέλα, επιδιώξαμε να έχουμε μια επικοινωνία με την κ. Άντρη Ανδρονίκου διευθύντρια του Συνδέσμου για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ) και της ζητήσαμε να μας πει λίγα πράγματα σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών.

«Η βία κατά των γυναικών είναι κυρίως ενδοοικογενειακή υπόθεση και αποτελεί καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς βασίζεται στην ανισότητα των φύλων. Αποτελούν ποινικό αδίκημα. Η βία σχετίζεται με τη δύναμη και τον έλεγχο (Powerand Control Wheel-Τροχός Δύναμης και Ελέγχου). Η κακοποίηση είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συμπεριφορών, που εξασκείται για να διατηρείται εξουσία και έλεγχος πάνω σε έναν/μία σύντροφο. Αυτές οι συμπεριφορές βλάπτουν σωματικά, διεγείρουν φόβο και εμποδίζουν έναν/μία σύντροφο να κάνει αυτό που επιθυμεί ή τον εξαναγκάζει να συμπεριφέρεται με τρόπους που δεν θέλει. Η κακοποίηση επίσης περιλαμβάνει την χρήση της σωματικής βίας αλλά και της σεξουαλικής. Περιλαμβάνει εκφοβισμούς και απειλές , συναισθηματική κακοποίηση αλλά και οικονομική στέρηση. Όλες αυτές οι μορφές μπορεί να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή σε ένα οποιοδήποτε θύμα».

Μέσα από τα λόγια της η κ.Ανδρονίκου κατέληξε στο συμπέρασμα πως αυτή είναι μια πράξη απάνθρωπη, απαξιωτική και ασύνδετη με μία κοινωνία μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη, την κοινωνία του σύγχρονου κόσμου. Όπως μας ανέφερε η κ.Ανδρονίκου λειτουργεί μία νέα υπηρεσία, το Σπίτι της Γυναίκας όπου είναι ένα διεπιστημονικό κέντρο, φιλικό προς τα θύματα βίας όπου επαγγελματίες από διάφορες ειδικότητες και κρατικοί λειτουργοί εργάζονται για σκοπούς παροχής της κατάλληλης στήριξης στα θύματα βίας και στις οικογένειές τους , με τρόπο που να προάγει τα δικαιώματα και το συμφέρον των θυμάτων βίας αλλά και των μελών της οικογένειάς τους.

Η κ. Άντρη Ανδρονίκου στο τέλος της επικοινωνίας μας, θέλησε να να απευθυνθεί στα άτομα που φοβούνται να μιλήσουν αφήνοντας τους ένα μήνυμα. «Δεν είσαι μόνη. Πάντοτε λειτουργούμε με εχεμύθεια και εμπιστευτικότητα. Το άτομο αν το επιθυμεί μπορεί να παραμείνει ανώνυμο.».

Οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει βία στην οικογένεια μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς στην γραμμή βοήθειας 1440, μέσω μηνύματος στο 99-984042, μέσω της υπηρεσίας Live Chat, μέσω της ιστοσελίδας www.domviolence.org.cy ή μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Οι υπηρεσίες είναι δωρεάν και λειτουργούν 24/7.